一诗一文一个坚持原创的平台 / 每一天的诗歌和梦想,不要再和我擦肩而过
江雪
唐代:柳宗元
千山鸟飞绝,万径人踪灭。
孤舟蓑笠翁,独钓寒江雪。
所有的山,飞鸟全都断绝;
所有的路,不见人影踪迹。
江上孤舟,渔翁披蓑戴笠;
独自垂钓,不怕冰雪侵袭。
所有的山,飞鸟全都断绝;
展开全文
所有的路,不见人影踪迹。
江上孤舟,渔翁披蓑戴笠;
独自垂钓,不怕冰雪侵袭。
春雪
唐代:韩愈
新年都未有芳华,二月初惊见草芽。
白雪却嫌春色晚,故穿庭树作飞花。
新年都已来到,但还看不到芬芳的鲜花,
到二月,才惊喜地发现有小草冒出了新芽。
白雪也嫌春色来得太晚了,
所以有意化作花儿在庭院树间穿飞。
新年都已来到,但还看不到芬芳的鲜花,
到二月,才惊喜地发现有小草冒出了新芽。
白雪也嫌春色来得太晚了,
所以有意化作花儿在庭院树间穿飞。
绝句
唐代:杜甫
两个黄鹂鸣翠柳,一行白鹭上青天。
窗含西岭千秋雪,门泊东吴万里船。
两只黄鹂在翠绿的柳树间婉转地歌唱,
一队整齐的白鹭直冲向蔚蓝的天空。
我坐在窗前,可以望见西岭上堆积着终年不化的积雪,
门前停泊着自万里外的东吴远行而来的船只。
两只黄鹂在翠绿的柳树间婉转地歌唱,
一队整齐的白鹭直冲向蔚蓝的天空。
我坐在窗前,可以望见西岭上堆积着终年不化的积雪,
门前停泊着自万里外的东吴远行而来的船只。
夜雪
唐代:白居易
已讶衾枕冷,复见窗户明。
夜深知雪重,时闻折竹声。
夜卧枕被如冰,
不由让我很惊讶,
又看见窗户被白雪泛出的光照亮。
夜深的时候就知道雪下得很大,
是因为不时地能听到雪把竹枝压折的声音。
夜卧枕被如冰,
不由让我很惊讶,
又看见窗户被白雪泛出的光照亮。
夜深的时候就知道雪下得很大,
是因为不时地能听到雪把竹枝压折的声音。
白雪歌送武判官归京
唐代:岑参
北风卷地白草折,胡天八月即飞雪。
忽如一夜春风来,千树万树梨花开。
散入珠帘湿罗幕,狐裘不暖锦衾薄。
将军角弓不得控,都护铁衣冷难着。
瀚海阑干百丈冰,愁云惨淡万里凝。
中军置酒饮归客,胡琴琵琶与羌笛。
纷纷暮雪下辕门,风掣红旗冻不翻。
轮台东门送君去,去时雪满天山路。
山回路转不见君,雪上空留马行处。
北风席卷大地把白草吹折,
胡地天气八月就纷扬落雪。
忽然间宛如一夜春风吹来,
好像是千树万树梨花盛开。
雪花散入珠帘打湿了罗幕,
狐裘穿不暖锦被也嫌单薄。
将军都护手冻得拉不开弓,
铁甲冰冷得让人难以穿着。
沙漠结冰百丈纵横有裂纹,
万里长空凝聚着惨淡愁云。
主帅帐中摆酒为归客饯行,
胡琴琵琶羌笛合奏来助兴。
傍晚辕门前大雪落个不停,
红旗冻僵了风也无法牵引。
轮台东门外欢送你回京去,
你去时大雪盖满了天山路。
山路迂回曲折已看不见你,
雪上只留下一行马蹄印迹。
北风席卷大地把白草吹折,
胡地天气八月就纷扬落雪。
忽然间宛如一夜春风吹来,
好像是千树万树梨花盛开。
雪花散入珠帘打湿了罗幕,
狐裘穿不暖锦被也嫌单薄。
将军都护手冻得拉不开弓,
铁甲冰冷得让人难以穿着。
沙漠结冰百丈纵横有裂纹,
万里长空凝聚着惨淡愁云。
主帅帐中摆酒为归客饯行,
胡琴琵琶羌笛合奏来助兴。
傍晚辕门前大雪落个不停,
红旗冻僵了风也无法牵引。
轮台东门外欢送你回京去,
你去时大雪盖满了天山路。
山路迂回曲折已看不见你,
雪上只留下一行马蹄印迹。
北风行
唐代:李白
烛龙栖寒门,光曜犹旦开。
日月照之何不及此?惟有北风号怒天上来。
燕山雪花大如席,片片吹落轩辕台。
幽州思妇十二月,停歌罢笑双蛾摧。
倚门望行人,念君长城苦寒良可哀。
别时提剑救边去,遗此虎文金鞞靫。
中有一双白羽箭,蜘蛛结网生尘埃。
箭空在,人今战死不复回。
不忍见此物,焚之已成灰。
黄河捧土尚可塞,北风雨雪恨难裁。
传说在北国寒门这个地方,住着一条烛龙,它以目光为日月,张目就是白昼而闭目就是黑夜。
这里连日月之光都照不到啊!只有漫天遍野的北风怒号而来。
燕山的雪花其大如席,一片一片地飘落在轩辕台上。
在这冰天雪地的十二月里,幽州的一个思妇在家中不歌不笑,愁眉紧锁。
她倚着大门,凝望着来往的行人,盼望着她丈夫的到来。她的夫君到长城打仗去了,至今未回。长城那个地方可是一个苦寒要命的地方,夫君你可要保重啊。
丈夫临别时手提宝剑,救边而去,在家中仅留下了一个虎皮金柄的箭袋。
里面装着一双白羽箭,一直挂在堵上。上面结满了蜘蛛网,沾满了尘埃。
如今其箭虽在,可是人却永远回不来了他已战死在边城了啊!
人之不存,我何忍见此旧物乎?于是将其焚之为灰矣。
黄河虽深,尚捧土可塞,唯有此生离死别之恨,如同这漫漫的北风雨雪一样铺天盖地,无边无垠。
传说在北国寒门这个地方,住着一条烛龙,它以目光为日月,张目就是白昼而闭目就是黑夜。
这里连日月之光都照不到啊!只有漫天遍野的北风怒号而来。
燕山的雪花其大如席,一片一片地飘落在轩辕台上。
在这冰天雪地的十二月里,幽州的一个思妇在家中不歌不笑,愁眉紧锁。
她倚着大门,凝望着来往的行人,盼望着她丈夫的到来。她的夫君到长城打仗去了,至今未回。长城那个地方可是一个苦寒要命的地方,夫君你可要保重啊。
丈夫临别时手提宝剑,救边而去,在家中仅留下了一个虎皮金柄的箭袋。
里面装着一双白羽箭,一直挂在堵上。上面结满了蜘蛛网,沾满了尘埃。
如今其箭虽在,可是人却永远回不来了他已战死在边城了啊!
人之不存,我何忍见此旧物乎?于是将其焚之为灰矣。
黄河虽深,尚捧土可塞,唯有此生离死别之恨,如同这漫漫的北风雨雪一样铺天盖地,无边无垠。
若希望投稿将您的作品分享给更多的人 或加入诗歌交流群与各位作者进行创作互动交流请私信我们回复"投稿"
本文为原创未经允许请勿转载
周三 |
文章 |
手写 | 感谢 高诗涵_(堆糖)作品
编辑 | Q